Medusa ile aç gözlerini…

Bir hikâyemiz var. Sizi sarıp sarmalayacak ve merak içinde bırakacak bir hikâye…

Medusa ile bir yola çıktık. 

Bir hikâyemiz var. Sizi sarıp sarmalayacak ve merak içinde bırakacak bir hikâye…

Medusa ile bir yola çıktık.

Gözlerimiz kapalı. Oysa Medusa’nın gözleri hep üzerimizde. Bizi takip ediyor sessizce…

Evet, Medusa ile bir yola çıktık. Hangimiz birbirimizi takip ediyoruz? Bunu ne Medusa, ne biz biliyoruz.

Ama bildiğimiz bir şey var. Medusa’nın o dillere destan güzeller güzeli saçları sizi sarıyor şu an. Şefkatle, güzellikle, iyilikle...

Güzeller güzeli Medusa’nın güzelliğini çekemeyenler bu hikâyede hayat bulmakta zorluk çekebilirler.

Öykü bu ya; Medusa’nın güzelliği dillere destandır, biliyorsunuz. Her ne kadar Medusa’nın güzelliği ve ona bakanları taşa çevirdiği efsanesi dillendirilse de, aslında Medusa kendi güzelliğinden bir parça olsun başkalarına katmak için insanlara bakmaktadır.

Her güzelin başına gelenler Medusa’nın da başına gelmiştir.

Perseus… Ah o zalim Perseus. Medusa’nın başını çantasına atarak Olimpos’a dönse de biz yolumuzdan yine dönmeyeceğiz.

Bu bir hikâye…

Bir yolculuk...

Bir arayış…

Güzelliği arayış…

Poseidon da güzelliği aramadı mı? Medusa’ya güzelliğinden dolayı vurulmadı mı? İçini dağlayan o aşk onu da istemediği şeyleri yapmaya itmedi mi? Hepsi bizler için de geçerli.

Her suçu Perseus’a atmamak lazım. Tek suçlu o değil. Asıl suçu öfkesine ve kıskançlığına yenik düşen Athena’da aramak lazım. Medusa’nın o güzelim yüzünü çirkinleştiren, sırma saçlarının her bir telini yılana dönüştüren Athena’nın ta kendisidir!

Tamam, biz suçlu aramıyoruz ama… Tek suç bizim Medusa’yı göremeyişimizde. Aslında Medusa o kapalı gözleriyle bize “hey, aç gözlerini artık. Güzellikleri gör, hayatı yaşa, yola çık, mutlu ol, güzel ol!” diye haykırmıyor mu?

Medusa, artık kendisine bakanları taşa çeviren bir kadın değil. O bizim için, iç huzuru için, güzellikler gözlerini kapatmış durumda.

Sen hâlâ bunu göremiyor musun? Medusa ile aç gözlerini…